Hoe doe je dat?” Mijn vriendin kijkt me vragend aan, haar gezicht peinzend en onderzoekend. “Hoe schrijf ik een laatste groet aan een goede vriendin die ervoor heeft gekozen haar leven te beëindigen?” Haar vraag kwam onverwacht, midden in een familiefeest waar juist het leven werd gevierd. Het was een prachtige dag: een mooie locatie, heerlijk weer, fijne mensen en lekker eten, een perfecte gelegenheid om bij te praten.
Enkele dagen later, aan de keukentafel in de serre, voerden we een rustig gesprek. “Ik begrijp het niet,” zei ze ontredderd, “wat wil ik haar nog vertellen? Welke woorden moet ik schrijven?” Haar vriendin, begin tachtig, weduwe, een gevierd en kundig zakenvrouw, had gekozen voor euthanasie. Ze had nog maar weinig liefde in haar leven en was afhankelijk geworden. Met nog slechts anderhalve week te gaan wilde mijn vriendin haar een laatste groet sturen. Maar de keuze voor euthanasie botste met haar christelijke overtuigingen. Het was een gewetensdilemma.
Mijn vriendin worstelde met de juiste woorden. Ze wilde respect tonen voor de keuze van haar vriendin, maar ook trouw blijven aan haar eigen waarden. Dit afscheid was meer dan een laatste groet; het vroeg om een balans tussen medeleven, respect en persoonlijke integriteit. In stilte keken we naar het lege vel papier, wetende dat de woorden die we zouden schrijven, de laatste zouden zijn.
Na een diepgaand gesprek, vol begrip en reflectie, vonden we uiteindelijk de juiste woorden. De brief was geschreven: een laatste groet, vol warmte, respect en eerlijkheid.
