Al een tijdje loop ik met gedachten en ideeën rond over de opbouw voor mijn website, zonder te weten hoe te beginnen. Mijn hoofd ontplofte bijna van de mogelijkheden en ik heb nooit gedacht dat er zoveel mogelijkheden bestonden en zo lastig zou zijn. En vanmorgen wist ik het ineens, na het buitengewone gesprek met mijn moeder, dat ik gewoon moet beginnen met het opschrijven van wat op mijn pad loopt en dit te delen met jou.
Dus, hier is hij dan; Mijn Eerste Blog!
In 2023 ben ik een opleiding gestart tot levenseinde Doula. Een opleiding van een jaar waarin je even lekker door elkaar wordt geschud en het de bedoeling is vanuit deze zelfontplooiingen in de diepere lagen van je ziel te graven. Maar eigenlijk kende ik het woord Doula niet eens.
Mijn collega-Doula-in-wording Tiny verwoordde het treffend:
“Een Levenseinde Doula is vergelijkbaar met een weddingplanner, een ontzorger. Deze persoon behoudt het overzicht te midden van commotie, spanning, onrust en verdriet. De Levenseinde Doula regelt zaken die geregeld moeten worden, lost problemen op en heeft als hoofdtaak het waarborgen van het comfort van de stervende in deze cruciale laatste levensfase. Dit stelt de persoon in staat om in alle rust, vrede en vertrouwen het stervensproces te ervaren en over te gaan naar de andere zijde. De Levenseinde Doula biedt emotionele steun en uitleg aan zowel de stervende als aan de naasten. Voor de naasten betekent dit de mogelijkheid om op gepaste wijze afscheid te nemen en te rouwen.”
Hierover ga ik zeker meer bloggen, maar nu eerst het gesprek met mijn moeder.
Van het een op het andere moment zaten we in de keuken en terwijl ze op haar gemak haar steunkousen aandeed ontstond er een bijzonder mooi gesprek over het leven, de dood en wat er nu zo na het sterven is. Er leefden vragen in haar waar ze diep over aan het nadenken was, wat haar bezig hield. Zo vraagt ze zich af waarom jonge mensen tegenwoordig zo uit het leven stappen of waarom veel families in heftige ruzies zijn beland. Mijn moeder is nu 83 en ik vind het heel fijn dat ze nog zo gezond is en zich deze vragen stelt. Uiteraard heb ik ook niet op alle vragen een antwoord, alleen wat ons gesprek zo bijzonder maakte was dat wij het hadden over het leven na de dood. Ze heeft geen angst voor de dood zegt ze en zo voelt het ook bij mij, ze is rustig en kalm als ze erover praat. Vertel me er meer over en hoe jij erover denkt, vraagt ze aan mij, want het kan toch niet zijn dat we ineens ophouden..? Of dat die mensen die echt hele slechte dingen doen hun straf ontlopen? Nog een vraag die haar bezig houdt. 83 jaar en dan zulke wijze vragen stellen, respect!
