Over de ziel

Als thanadoula ben ik vaak in gesprek met mensen die zich afvragen wat er gebeurt als we sterven. Soms hoor ik die vragen tussen de regels door en klinken ze vanuit verdriet of verlangen. “Waar gaat iemand naartoe?” “Is er nog iets na dit leven?”Ik heb geen antwoorden die iedereen zullen overtuigen. Wat ik wél heb, is een weten; een weten dat de dood geen einde is, maar een overgang.Voor mij is de ziel wie we werkelijk zijn — het stille bewustzijn achter alles wat we denken, voelen en doen. Ons lichaam is een tijdelijk thuis, waarin de ziel mag ervaren wat het betekent om mens te zijn. Soms draai ik bewust de zaken om, en noem ik het een droom waarin we leven, terwijl de ziel de dromer is.Wanneer we sterven, keren we terug naar dat grotere deel van onszelf. We worden weer licht, liefde, bewustzijn — dat wat we in wezen altijd al waren. In dat thuiskomen mag alles er zijn: de lessen, de liefde, de pijn, de groei. Alles wordt gezien, niets is verloren.Ik deel dit niet als waarheid, maar iets om over na te denken, gewoon.., een zaadje misschien. Een zacht vermoeden dat er meer is dan we kunnen zien.